Η μακραίωνη ελληνική παρουσία στη Μέση Ανατολή, που ξεκίνησε από τους αρχαίους εποικισμούς, συνεχίστηκε με τον Μέγα Αλέξανδρο και τα ελληνιστικά χρόνια και κορυφώθηκε την εποχή του Βυζαντίου, δεν έπαψε ποτέ. Αντιθέτως, στις μέρες μας, φαίνεται να αναγεννάται από τις στάχτες της, χάρη σε κάποιου είδους «αφύπνιση» στην οποία οδήγησαν γεωπολιτικοί, αλλά και τεχνολογικοί παράγοντες…
Ο συριακός εμφύλιος πόλεμος προκαλεί χάος, με τις διάφορες θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες να στρέφονται η μία κατά της άλλης. Τα σχέδια του «παναραβισμού», για την περιοχή του Λεβάντε, φαίνεται να αποτυγχάνουν. Ένα κενό δημιουργείται. Ένα κενό, που έρχεται να καλυφθεί, μέσα από τα βάθη της ιστορίας…
Ο Ελληνισμός, δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει στις περιοχές της Μέσης Ανατολής, σε αυτό που αποκαλείται «Λεβάντε», δηλαδή περιοχές της Συρίας, του Λιβάνου, της Ιορδανίας, του Ισραήλ, της Δυτικής Όχθης, των Αγίων Τόπων.