Ο μύθος της πτωχής Ελλάδας

Το πολιτικό αφήγημα των κομμάτων εξουσίας τα τελευταία χρόνια είναι ότι η χώρα για να ανακάμψει οικονομικά θα πρέπει να προσελκύσει ξένους επενδυτές ή να εκποιήσει δημόσια περιουσία με όρους ξεπουλήματος. Αυτά που μας αφηγούνται ως η μόνη λύση διεξόδου είναι η “καλύτερη” διαχείριση μνημονίων.

Γράφει ο Μιχάλης Χριστοδουλίδης, Διπλ. Μηχανολόγος Μηχανικός

Τομεάρχης Ενέργειας και Περιβάλλοντος στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ

 

Το ότι, όμως, το ΑΕΠ της χώρας, την τελευταία δεκαετία, έχει μειωθεί κατά 25%, το ότι η πρωτογενής παραγωγή έχει συρρικνωθεί κατά 65%, το ότι τα προγράμματα δημοσίων και ιδιωτικών επενδύσεων πλέον είναι σχεδόν ανύπαρκτα, το ότι οι εξαγωγές βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα, το ότι η ανεργία παραμένει ουσιαστικά σε υψηλά ποσοστά (17%), το ότι η φορολογική και ληστρική λαίλαπα κατέχει την πρώτη θέση στην Ε.Ε. δεν λένε ότι οφείλονται στην ανικανότητα τους να εφαρμόσουν ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο της ανασυγκρότησης της πρωτογενούς παραγωγής της χώρας και διεξόδου από την κρίση, αλλά επιμένουν ως τη μόνη λύση, στη διάσωση μέσω του δανεισμού.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, μέχρι και τις αρχές της κρίσης, ο πλούτος της χώρας συνεχώς μεγάλωνε, με αποτέλεσμα, με βάση την κατάταξη της Παγκόσμιας Τράπεζας, η Ελλάδα να παράγει ετησίως ένα εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) που την έκανε να κατέχει την αξιοζήλευτη 27η θέση, σε ένα κατάλογο 180 χωρών. (Στοιχεία ΟΑΣΑ 2009)

Τι μας κρύβουν και ποια είναι η αλήθεια;

Πολλοί δημοσιογράφοι ή αρθρογράφοι και πολλοί “βολεμένοι” πολιτικοί της καθεστηκυίας ή της άρχουσας ανεπάγγελτης και κρατικοδίαιτης εξουσίας αρέσκονται να διατυμπανίζουν ότι η χώρα μας είναι φτωχή και χρειάζεται την στήριξη χρηματοδοτικών πακέτων , είναι έτσι όμως? Είναι δυνατόν να μιλάμε περί πτωχής χώρας, όταν ο µαγνησίτης που κατέχει η χώρα µας καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης, όταν η µμεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η Ελλάδα, όταν υπάρχουν τα δεύτερα σε  αποθέματα στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ σε σμηκτίτες, οι οποίοι έχουν µμεγάλο εύρος εφαρµογών, όπως η διάθεση αποßλήτων, τα φάρμακα, τα καλλυντικά και άλλα, για να μην αναφερθώ σε δεκάδες άλλα ορυκτά, όπως το νικέλιο, τον χαλκό κλπ. Φυσικά δεν αναφέρομαι στα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που αποτελεί ειδικό αντικείμενο που από μόνο του αποτελεί ξεχωριστό άρθρο.

Αποκρύβουν ότι η χώρα μας παγκοσμίως θα μπορούσε να κατέχει τις πρώτες θέσεις σε παραγωγή ελαιόλαδου, τυροκομικών, σαφράν, βαμβακιού, σπαραγγιών κλπ και φυσικά ως εκ θαύματος περιμένουμε τον πλούσιο τουρίστα και την νηολόγηση ακόμα ενός πλοίου με ελληνική σημαία για να μας σώσει.

Επίσης, μιλούν για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας, αλλά το ότι ένας  ολόκληρος ανεξέλεγκτος κόσμος υπεράκτιων επιχειρήσεων, όπως φάνηκε από τα σκάνδαλα της τελευταίας περιόδου, δρουν ασύδοτα, με την ανοχή ή και κάλυψη των κυβερνήσεων και του καθεστώτος, προστατεύοντας τομείς της επιχειρηματικής δραστηριότητας από τη φορολόγηση, ξεπλένοντας “βρόμικο” χρήμα από τομείς μαφιόζικης δραστηριότητας (ναρκωτικά, όπλα, τράφικινγκ κ.λπ.).

Επίσης, αρέσκονται να δικαιολογούν την κατάντια της χώρας στο γνωστό αφήγημα “Καταναλώνουμε περισσότερα από ό,τι παράγουμε” ή ότι “Μαζί τα φάγαμε!” ή ότι “Η αναδιανομή πλούτου μας κάνει ακόμα πιο τεμπέληδες” και άλλα τέτοια τσιτάτα αθλιότητας. Αλλά δεν μας λένε ποιοι φταίνε για  αυτό! Προφανώς και δεν ισχύουν αυτά, όταν η ίδια η χώρα από μόνη της έχει τόσο μεγάλο πλούτο (ορυκτό, κτηνοτροφικό, αγροτικό και ενεργειακό) που όχι μόνο θα μπορούσε να καλύψει τις εσωτερικές ανάγκες της , αλλά και να εξάγει. Δηλαδή θέλουν να μας πείσουν ότι η χώρα μας από πλευράς υπεδαφικής και γεωγραφικής θέσης είναι σαν μια υποσαχάρια χώρα της Αφρικής.

Επίσης δεν μας λένε γιατί μεθοδικά και συστηματικά η ελληνική αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή αποδυναμώθηκε, ώστε σήμερα μέχρι και το 85% του κρέατος, των αγροτικών και τυροκομικών προϊόντων να εισάγονται, απλή είναι η απάντηση, η “παραγωγή πλούτου” στη χώρα δεν γίνεται με σκοπό την κάλυψη των αναγκών της, αλλά την παραγωγή εύκολου κέρδους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια σειρά από ανάγκες να μην καλύπτονται (γιατί δεν παράγονται αρκετά προϊόντα να καλύψουν αυτές τις ανάγκες, ενώ θα μπορούσαν) και έτσι να εμφανίζονται ελλείμματα τα οποία καλύπτονται με τις εισαγωγές.

Η σχεδιασμένη συστηματικά αποβιομηχανοποίηση, η σχεδιασμένη αδρανοποίηση της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής επιτεύχθηκε μέσα από την χειραγώγηση μεθόδων εύκολου “πλουτισμού” μέσω του δανεισμού φθηνού και εύκολου χρήματος, έτσι σταματάς να παράγεις για να εξάγεις, έτσι χάνεις σταδιακά την παραγωγική σου δυναμική και γίνεσαι πλέον έρμαιο των δανειστών σου.

Τα τραγικά εγκλήματα συνεχίζονται με τον πιο ελεεινό τρόπο, την αναγκαστική μετανάστευση των νέων Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό, την αποδυνάμωση του πιο παραγωγικού δυναμικού της χώρας για να μην μπορέσει τελικά η χώρα να ανασυγκροτηθεί, μένοντας πίσω αετονύχηδες και τυχάρπαστα κοράκια που περιμένουν να καταβροχθίσουν και την τελευταία σάρκα του πτώματος.

Η λογική του άκρατου κρατισμού ή η λογική του ανεξέλεγκτου φιλελευθερισμού είναι τα δύο άκρα που οδηγούν και τα δύο στην κατάρρευση του οικονομικού και κοινωνικού ιστού μιας χώρας, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο, αυτά έχει δείξει η μέχρι τώρα πορεία στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει η Νορβηγία του νότου, δεν υστερεί σε τίποτα, απλά έχει μια κατάρα, την έλλειψη οράματος και πρωτοβουλίας από τον πολιτικό της προσωπικό και δυστυχώς η πικρή αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο, ούτε δεξιές, ούτε κεντρώες, ούτε αριστερές κυβερνήσεις το τόλμησαν, δεν ξέρω αν λείπει από αυτούς το γονίδιο της φιλοπατρίας, πάντως κάτι λείπει.