Super League: Ο 17χρονος Τζίμας του ΠΑΟΚ έδωσε ένα χαμόγελο, λίγο φως

Μετά το τέλος του αγώνα, σχεδόν… φυγαδεύτηκε από τους ανθρώπους του ΠΑΟΚ, γνωρίζοντας πως όλοι θα πέσουν πάνω του. Υπήρξε το πρόσωπο του αγώνα, ακόμη κι αν μιλάμε για ένα ματς που η ομάδα του σκόραρε έξι φορές και εκείνος έβαλε το κερασάκι στην τούρτα. Θα μπορούσε να συμβεί και νωρίτερα.

Τα πρώτα δείγματα στα Γιάννενα, υπό την ασφυκτική πίεση του χρόνου, ήταν άκρως ενθαρρυντικά. Το ματς στη Λαμία για το Κύπελλο φάνταζε η ευκαιρία του, προβάροντας φανέλα βασικού. Τα γεγονότα τους πρόλαβαν και εκείνο το σενάριο παραμένει με υπόθεση εργασίας. Τι θα γινόταν κι αν; Στο χειρότερο σενάριο, μπορεί και τίποτα… Στο καλύτερο, να μιλάμε μερικές ημέρες νωρίτερα για έναν πιτσιρικά που τουλάχιστον στα πέριξ του ΠΑΟΚ όλοι είχαν κάτι να σου πουν.

Όπως είχαν και εχθές, μετά το τέλος της αναμέτρησης με τον Ιωνικό. Ακόμη κι αν εκείνος δεν μίλησε, δεν είπε κουβέντα, το χαμόγελό του δευτερόλεπτα μετά το ιστορικό γκολ που πέτυχε, τα είπαν όλα. Αυτή η… ωραία αμηχανία στον πανηγυρισμό, στην εικόνα του «τι έγινε τώρα;», «τι κάνουμε;», ένα συναίσθημα αγνό. Ό,τι κράτησε και η Τούμπα. Ό,τι ακριβώς χρειαζόταν η Τούμπα σε αυτή τη φάση. Λίγο φως σε ένα σκοτάδι ημερών.

Η Θύρα 4 εξέπεμπε ένα κύμα οργής, το γήπεδο «φώναζε» πολιτικά αλλά επί της ουσίας υπολειτουργούσε, δεν ακολουθούσε, δεν μπορούσε, δεν ήθελε. Το «μούδιασμα» αυτών των ημερών δεν λέει να περάσει. Δεν μπορεί να περάσει έτσι. Το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο δευτερεύων πράγμα στη ζωή. Μόνο που η ίδια η ζωή προηγείται των πάντων.

Και αυτό το φως από το χαμόγελο του Στέφανου Τζίμα είχε ακόμη μεγαλύτερη αξία και λάμψη στα πρόσωπα των πιτσιρικάδων που ήταν χθες στην Τούμπα. Σε εκείνα που βρέθηκαν εκεί στη Θύρα 7 και φώναζαν το όνομά του, όταν ετοιμαζόταν να μπει στο γήπεδο. Σε εκείνα που ζήτησαν να τους φέρουν στο γήπεδο για τον Τζίμα. Για την ιστορία, μετά από πολλά παιχνίδια στη σειρά, στο γήπεδο βρέθηκαν εχθές έξι ακαδημίες σύσσωμες από διάφορες πόλεις μόνο και μόνο για να δουν τον Τζίμα. Ένα δικό τους παιδί να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και να πετυχαίνει ένα γκολ ιστορικό. Δεν «σπάει» κανείς κάθε μέρα το ρεκόρ του Κούδα. Πόσω μάλλον σε ηλικία 17 ετών και 2 μηνών…

Ο ΠΑΟΚ έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη διαχείρισή του αλλά η κοινή συνισταμένη σε αυτή τη χρονιά των πιτσιρικάδων του δεν αλλάζει: αυτά τα παιδιά, τα δικά του παιδιά θα είναι ό,τι έχει να θυμάται πως επιχείρησε, δρομολόγησε, έφτιαξε, έβγαλε και θα του αφήσουν πολλά παραπάνω ως παρακαταθήκη. Το ποδόσφαιρο είναι χαρά, είναι χαμόγελα, δεν εκβιάζει συναισθήματα. Κι αν μπορείς να παρεμβάλλεις τέτοια συναισθήματα σε αυτή τη συνθήκη που ζούμε, έχεις ήδη κερδίσει.