Πέμπτη , 28 Μαρτίου 2024

Σε τροχιά σύγκρουσης με την Τουρκία…..

«Αν θέλεις ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο », έλεγαν οι Λατίνοι. Η φράση αυτή είναι πιο επίκαιρη από ποτέ για τη σημερινή κατάσταση στο Αιγαίο και ευρύτερα στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η εριστική -τουλάχιστον- στάση της Τουρκίας, απαιτεί πανεθνικό κάλεσμα προετοιμασίας για πόλεμο, αν θέλουμε όντως ειρήνη. Στη σύγχρονη γλώσσα των διεθνών σχέσεων, αυτό λέγεται «αποτροπή» και σίγουρα για τους κυβερνώντες από το 1996 και εντεύθεν, αποτελεί άγνωστος όρος.

Αρχικά, θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι το να προετοιμάζεται μια χώρα για σύγκρουση, εκπέμποντας και τα αντίστοιχα μηνύματα προς τους υποψηφίους επιβουλείς της, μόνο ως πολεμοχαρής δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Δεν είναι, λοιπόν, ο πόλεμος το ζητούμενο, αλλά η επισήμανση ότι οποιαδήποτε ενέργεια αμφισβήτησης δεν θα μένει αναπάντητη προς χάριν της δήθεν καλής γειτονίας. Στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου στέκεται ένα αδηφάγο θηρίο που καθημερινά παραβιάζει, από αέρος και θαλάσσης, την εθνική μας κυριαρχία.

Όσο και να χαϊδεύει κάποιος αυτό το θηρίο, αυτό δεν εξευμενίζεται. Με άλλα λόγια, η θεωρία περί κατευνασμού αποτελεί μια εμπεδωματική λύση και ανερμάτιστη πολιτική που ανοίγει την όρεξη στον Ταγίπ Ερντογάν για συνεχείς διεκδικήσεις. Εκλαμβάνεται, λοιπόν, ως αδυναμία η παθητική στάση των Αθηνών, όπως και η συνεχής επίκληση στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, η οποία, μέχρι στιγμής, μόνο στα λόγια έχει αποτυπωθεί. Στην κρίσιμη αυτή καμπή, για τον ελληνισμό (βλέπε και Κύπρο) πρέπει να εξεταστούν οι κινήσεις της Τουρκίας, αλλά κυρίως οι θέσεις της πατρίδας.

Ο Ερντογάν, αυτή τη στιγμή, πνέει τα λοίσθια και αυτό τον καθιστά πιο επικίνδυνο και απρόβλεπτο από ποτέ. Η χαίνουσα πληγή των Κούρδων στα ανατολικά της χώρας του, η επαμφοτερίζουσα στάση του με τους διεθνείς γίγαντες, ΗΠΑ και Ρωσία, όπως και η μέχρι πρότινος αποτυχία του Ερντογάν στο μέτωπο της Λιβύης, τον έχουν καταστήσει αναλώσιμο για το εσωτερικό της Τουρκίας. Το γεγονός ότι αυξάνονται ολοένα και περισσότερο, τουρκικές δημοσκοπικές έρευνες που τον «αποκαθηλώνουν» από το θρόνο του Σουλτάνου, είναι ίσως το προοίμιο της αναπόφευκτης πτώσης του. Πώς αλλιώς να εκληφθεί το γεγονός, ότι στην πολύπαθη τουρκική κοινωνία και οικονομία, με φιμωμένα τα ΜΜΕ, να αποτολμάται η δημοσιοποίηση αυτών των αποτελεσμάτων; Είναι προφανές ότι πλέον σημαντικοί παράγοντες, τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας, όσο και σημαντικοί εξωτερικοί παράγοντες επιθυμούν την «καρατομή» του αυταρχικού ηγέτη. Τα δεδομένα αυτά είναι σε θέση να τα γνωρίζει πολύ καλύτερα ο ίδιος Ερντογάν, όπως γνωρίζει ότι όταν πλέον δεν θα είναι πια στο τιμόνι της εξουσίας, θα τον περιμένουν όλοι αυτοί, που απομονώθηκαν ή στη χειρότερη, φυλακίστηκαν από τις μεθοδεύσεις του.

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, λοιπόν, ανοίγει νέα ζητήματα, όπως αυτό της Αγίας Σοφίας και παράλληλα αυξάνει την ένταση σε ήδη υφιστάμενα, προαναγγέλλοντας για έρευνες στα νότια της Κρήτης μέχρι το Σεπτέμβρη, εφόσον, βλέπει ότι η Ελλάδα αρκείται μόνο σε λόγια.

Για το λόγο αυτό, απαιτείται άμεση αλλαγή ύφους και στρατηγικής από ελληνικής πλευράς με συντονισμένη διακομματική δράση, δείχνοντας ότι απέναντι στην Τουρκία υπάρχει ενιαίο και αρραγές μέτωπο. Επίσης, αποτελεί αδήριτη ανάγκη η επαναυιοθέτηση του ενιαίου αμυντικού δόγματος, συμπεριλαμβάνοντας εντός αυτού και την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά και τη στρατηγική αντίληψη περί απάντησης σε οποιαδήποτε τουρκική πρόκληση σε τόπο, σε χρόνο και με τρόπο που θα ορίσει η ελληνική πλευρά.

Γεγονός που θα καταστήσει σαφές προς την Τουρκία, ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να είναι άλλο ουραγός και ακόλουθος των εξελίξεων που ορίζει η Τουρκία με τις ενέργειές της. Επιπλέον, θα πρέπει να ληφθεί άμεση οικονομική- υλική ενίσχυση του στρατού, ενέργεια, η οποία θα λειτουργήσει, τόσο σε πρακτικό, όσο και σε επικοινωνιακό επίπεδο για την Τουρκία. Τέλος, θα πρέπει να αξιοποιηθεί στο έπακρο η παρούσα συγκυρία διεθνούς αγανάκτησης προς τις πρωτοβουλίες που λαμβάνει ο Ερντογάν στην ευρύτερη περιοχή. Απαιτείται, λοιπόν, άμεση κινητοποίηση και προσέγγιση, με τη Γαλλία, η οποία τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή πνέει μένεα προς τον τουρκικό επεκτατισμό. Παράλληλα, θα πρέπει να αναπτυχθούν στο έπακρο, με Αιγυπτιακούς και Αραβικούς παράγοντες, στρατηγικές συνεργασίες, αντιστρέφοντας τις κυκλωτικές κινήσεις του Ερντογάν στην Ανατολική Μεσόγειο.

Πλέον, οποιοδήποτε λάθος και ολιγωρία θα έχει άμεσες και ενδεχομένως ανεπανόρθωτες συνέπειες στο χώρο του Αιγαίου. Ο Ερντογάν παίζει το τελευταίο του χαρτί, γι’ αυτό δεν θα πρέπει να του δίνεται άλλο η εντύπωση, ότι η Ελλάδα αποτελεί τον

αδύναμο κρίκο και το εξιλαστήριο θύμα ή χειρότερα, το πολιτικό του σωσίβιο. Μια πρόκληση, λοιπόν, στο Αιγαίο φαντάζει κάτι παραπάνω από αναπόφευκτη. Το ίδιο θα πρέπει να είναι και η ελληνική απάντηση, στέλνοντας παράλληλα μήνυμα, τόσο στον ίδιο, όσο και σε αυτούς που πρόκειται σύντομα να τον διαδεχτούν.

Toυ Γρηγόρη Ταλαμπίρη-Πολιτικού  Επιστήμονα

Shares