Παρασκευή , 29 Μαρτίου 2024
Τελευταία Νέα

O ΣΤΟΧΟΣ του ΕΡΝΤΟΓΑΝ: O απόλυτος έλεγχος της αφρικανικής μετανάστευσης προς την Ευρώπη….

«…Η Τουρκία του Ερντογάν δαπανά τεράστια ποσά για να διαβρώσει σχολεία, μέσα επικοινωνίας και μουσουλμανικές κοινότητες με αντιευρωπαϊκά συνθήματα και ισλαμικές φαντασιώσεις. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ένας αδίστακτος ισλαμιστής, αποφασισμένος να κάνει ότι μπορεί για τον εξισλαμισμό της Ευρώπης…

Επίσης, οι Ευρωπαίοι, δεν θέλουν να καταλάβουν ότι η παρουσία του στη Λιβύη και η στήριξη του καθεστώτος της Τρίπολης, ένα και μόνον στόχο έχει: τον απόλυτο έλεγχο της αφρικανικής μετανάστευσης προς την Ευρώπη. Αυτό είναι το ατομικό του υπερόπλο και κάποιοι στην Ένωση περί άλλα τυρβάζουν.

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Σε τριάντα χρόνια, στην Αφρική θα συνωστίζονται πάνω από 2,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Και θα είναι δύσκολο να έχουν στον ήλιο μοίρα. Αυτός ο πληθυσμός είναι το απόλυτο υπερόπλο της Τουρκίας. Ο Ερντογάν από τώρα επενδύει στην εκμετάλλευση του, ώστε να τον χρησιμοποιεί η Τουρκία ως εκβιαστικό μέσο κατά της Ευρώπης…

Στο πλαίσιο αυτό, η συμπεριφορά του ΝΑΤΟ απέναντι στην Τουρκία είναι στην ουσία ενθαρρυντική των επιδιώξεών της και αναρωτιέται κανείς ποια είναι σήμερα η χρησιμότητα, ο λόγος ύπαρξης αυτής της οργάνωσης. Από τη μία πλευρά η τουρκική πλευρά χρησιμοποιεί την τεχνογνωσία και την δομή της Συμμαχίας, από την άλλη όμως αγοράζει οπλικά συστήματα από τη Ρωσία. Κάτι δεν πάει καλά στην περίπτωση αυτή…».Από τις παραπάνω δηλώσεις του Έρικ Ζεμούρ, 62 ετών Γάλλου συγγραφέα και αρθρογράφου, γεννημένου στην Αλγερία, το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ο νεοοθωμανισμός του Ταγίπ Ερντογάν, απομακρύνεται αισθητά πλέον και από την κεμαλική εξωτερική πολιτική, φαινόμενο που τόσο το ΝΑΤΟ όσο και άλλοι πολιτικοί αναλυτές, δεν δείχνουν να αναλύουν και να εκτιμούν επαρκώς.Σε κάθε περίπτωση, όπως επισημαίνουν σε άρθρο τους στην μηνιαία επιθεώρηση Foreign Affairs (Ελληνική Έκδοση) οι κ.κ. Ι.Βιδάκης και Γ. Μπάλτος, Ευρώπη και Ελλάδα έχουν απέναντί τους «δυο Τουρκίες». Η πρώτη, αυτή της κεμαλικής παράδοσης, είναι γνωστή και προβλέψιμη. Η δεύτερη όμως, μοιάζει με μωσαϊκό από αντιφάσεις που ζυγοσταθμίζει ισλαμισμό και σοσιαλισμό, καπιταλισμό και ευρωπαϊσμό, πατριωτισμό και παντουρκισμό, άγνωστη ακόμη και «απρόβλεπτη», όχι όσον αφορά τις ούτως ή άλλως διατυμπανιζόμενες και σταδιακά υλοποιούμενες επεκτατικές προθέσεις της, αλλά αναφορικά με τις διαστάσεις του ρίσκου που αναλαμβάνει και την ευελιξία στην διαμόρφωση και διαχείριση πρόσκαιρων συμμαχιών που μεταφορικά χαρακτηρίζονται ως «λυκοφιλίες».

Η συνέχεια …. ΕΔΩ

Shares