Voice News Αληθινές Ειδήσεις
Η πίεση είναι μεγάλη. Τόσο για εκείνον όσο και για εκείνη. Οι γυναίκες θέλουν να ακούσουν την μαγική ερώτηση:«θα με παντρευτείς;» ή «θέλεις να συγκατοικήσουμε;», οι άντρες προσπαθούν να την αποφύγουν ή να την αναβάλλουν για κάποια άλλη στιγμή. Σωστό ή λάθος, το ότι κάποιος θα μας επιλέξει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί μας , είναι κάτι που τονώνει την αυτό-αξία μας. Όταν δεν ακούσουμε αυτήν την πρόταση είτε γινόμαστε μανιακές και προσπαθούμε να πιέσουμε τις καταστάσεις προς αυτήν την κατεύθυνση ή μελαγχολούμε προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουμε πράξεις, λέξεις και κινήσεις προκειμένου να ανακαλύψουμε τους λόγους για τους οποίους δεν έχει προτείνει ακόμη γάμο ή συγκατοίκηση.
Μήπως τελικά οι άντρες φοβούνται τη δέσμευση;
Και αν ναι , τι φοβούνται ;
Νομίζουν ότι θέλουμε να του αλλάξουμε
Μπορεί να μην είναι απολύτως βέβαιοι ότι κάτι τέτοιο θα τους τύχει- να θέλουμε δηλαδή να τους αλλάξουμε- αλλά είτε το έχουν δει να συμβαίνει στον κύκλο τους είτε το έχουν δει να τους συμβαίνει σε κάποια προηγούμενη σχέση τους. Έρευνες έχουν δείξει ότι οι άντρες πράγματι φοβούνται ότι το ταίρι τους μπορεί να θέλει να τους μεταμορφώσει σε κάτι άλλο από αυτό που είναι. Έρευνες έχουν επίσης δείξει ότι οι γυναίκες πιστεύουν πάρα πολύ ότι έχουν τη μαγική δύναμη να μεταμορφώνουν τους ανθρώπους και κυρίως τους άντρες- φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Υπάρχει ένα σενάριο όπου την ώρα του γάμου ο γαμπρός κοιτάει το ταίρι του και σκέφτεται μέσα του: «Τι υπέροχη που είναι, μακάρι να μην αλλάξει ποτέ». Από την άλλη η δε γυναίκα κοιτάει το ταίρι της και σκέφτεται μέσα της: «ε, καλός είναι. Θέλει κάποιες αλλαγές εδώ και κάποιες εκεί και μετά θα είναι τέλειος». Καλό θα ήταν οι γυναίκες να μην έχουν τέτοιες προσδοκίες και ούτε καν να τις επικοινωνούν στον άνθρωπο που θέλουν να παντρευτούν ή να συγκατοικήσουν. Ότι βλέπουμε σε έναν άντρα, αυτό παίρνουμε. Επίσης καλό θα ήταν να παραμείνουμε κι εμείς αυτό που παίρνουν.
Φοβούνται ότι θα χάσουν την αυτονομία τους
Κάποιοι βλέπουν τον γάμο ή την συγκατοίκηση σαν ένα σκοτεινό, υπόγειο μπουντρούμι όπου αλυσοδεμένοι αναζητούν να δουν το φως της αυτονομίας. Από τη μια θέλουν έναν συνοδοιπόρο, από την άλλη όμως δεν θέλουν να τους περιορίζουν. Και δεν υπάρχει τίποτε το κακό σε αυτό. Όταν φυσικά μιλάμε για αυτονομία, οι περισσότερες γυναίκες πιστεύουν με το που θα δώσουν στον άλλον την ευκαιρία να έχει τον χώρο του και τον χρόνο του, εκείνος θα το εκμεταλλευτεί και θα επιδοθεί σε σεξουαλικές κραιπάλες. Χρόνος και χώρος δε σημαίνει να δώσουμε την συγκατάθεσή μας για κάτι τέτοιο, εννοείται. Αν η ανάγκη του είναι να μοιράζεται εδώ κι εκεί ΚΑΙ σε άλλες αγκαλιές, θα το κάνει ούτως ή άλλως. Οι σχέσεις είναι σαν το ταγκό: εκτός του ότι χρειάζονται δύο, ο ένας κάνει κάποια βήματα πίσω για να έρθει ο άλλος πιο κοντά. Και ανάμεσα υπάρχει ο χώρος και ο χρόνος για να φτάσεις στον άλλο. Κι αυτό δημιουργεί τη λαχτάρα να τον συναντήσεις.
Το timing δεν είναι ίδιο για όλους
Οι γυναίκες έχουμε το βιολογικό μας ρολόι το οποίο γράφει κάποια ώρα που μπορεί να μην είναι ίδια με αυτήν του συντρόφου μας. Αν κάποιος έχει διαφορετική αίσθηση του χρόνου από εμάς, θα χρειαστεί να το σεβαστούμε. Κάποιοι λένε: «θέλω να παντρευτώ. Όχι όμως τώρα, κάποια άλλη στιγμή». Το ‘κάποια στιγμή΄ μπορεί να σημαίνει του χρόνου ή σε κάποια άλλη μετενσάρκωση. Πολλοί είναι εκείνοι που θέλουν να τακτοποιήσουν κάποια θέματα – οικογενειακά, οικονομικά, επαγγελματικά- και μετά να προχωρήσουν στον γάμο ή στην συγκατοίκηση. Το να πιέσουμε να επισπεύσουν κάποιες διαδικασίες θα δημιουργήσει στρες και αντιπαραθέσεις στη σχέση και έτσι να μην έχουμε την επιθυμητή έκβαση. Όσο και να ακούγεται σκληρό, αν δεν μπορούμε να συγχρονίσουμε το ρολόι μας με αυτό του άλλου, ας δούμε τι άλλες επιλογές έχουμε. Μήπως να προχωρήσουμε παρακάτω και να βρούμε κάποιον που το ρολόι του να δείχνει την ίδια ώρα με το δικό μας;
Τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι όπως τα βλέπουμε εμείς
Δυστυχώς πολλές γυναίκες έχουν παγιδευτεί στην ρομαντική φούσκα του έρωτα. Φαντάζονται μια εναλλακτική πραγματικότητα ξεχνώντας αυτήν στην οποία βρίσκονται. Το ταίρι μας μπορεί να είναι μαζί μας όχι επειδή θέλει οπωσδήποτε να πάει τη σχέση ένα βήμα παραπέρα, αλλά επειδή η συντροφιά μας είναι καλύτερη από την μοναξιά. (Ουπς, ξέρω πως αυτό ακούγεται σκληρό, αλλά είναι κι αυτό ένα ενδεχόμενο). Η συμβουλή μου είναι να αγνοήσουμε την παραμυθένια έκδοση στην οποία θέλουν να μας βάλουν τα συναισθήματά μας και να δούμε τα πράγματα όπως είναι. Αν είμαστε συνεχώς ανήσυχες για το αν είμαστε σημαντικές ή όχι για κάποιον, τότε θα χρειαστεί να επανεξετάσουμε αν αξίζει να επενδύσουμε περισσότερη ενέργεια και χρόνο σε αυτήν την σχέση. Κάθε λεπτό που περνάμε με κάποιον που δεν μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς είναι ένα λεπτό που δεν περνάμε με κάποιον που θα μπορούσε πραγματικά να μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς. Όπως λένε οι φίλοι μου οι Αμερικάνοι: για κάθε παπούτσι υπάρχει μια κάλτσα και για κάθε παγάκι ένα ποτήρι με whisky. Μην σπαταλάμε λοιπόν τον χρόνο μας όντας ξυπόλυτες και διψασμένες.
Άσχετα αν θέλουμε να παντρευτούμε ή να συγκατοικήσουμε , θα ήταν χρήσιμο να το επικοινωνήσουμε στο ταίρι μας. Να δούμε αν και οι δύο βλέπουμε ένα κοινό μέλλον και πώς το βλέπουμε. Ας δώσουμε λίγο χρόνο στον άλλον για να εξελιχθεί και χώρο για να μπορεί να μας λαχταρά όταν είμαστε μακριά του. Ο χώρος και όχι η πίεση είναι το ‘λίπασμα’ για να κάνει το έδαφος της σχέσης πιο εύφορο και τη σοδιά (την κοινή πορεία) εξαίρετη. Αν δώσουμε στη σχέση οξυγόνο . Σιγά σιγά θα μεγαλώσει και θα ακμάσει σε τέτοιο βαθμό που δε θα χρειαζόμαστε πιστοποιητικά γάμου ή κοινούς καναπέδες για να αποδείξουμε πόσο όμορφη είναι ή να προσδιορίσουμε μέσα από αυτά την αξία μας.
