O Ανδρέας Παπανδρέου, που γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1919, δεν ήταν φίλαθλος. Δεν πήγαινε στο γήπεδο, δεν παρακολουθούσε ποδόσφαιρο, δεν ασχολιόταν με τον αθλητισμό. Το έκαναν… άλλοι στο ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτόν. Άνθρωποι του ‘Κινήματος’, αναδύθηκαν στην επιφάνεια μέσω των σπορ, αφήνοντας βαρύ το στίγμα τους.
Μερικοί, μάλιστα, όπως ο Γιώργος Βασιλακόπουλος ή ο Δημήτρης Διαθεσόπουλος, έγιναν ‘δεινόσαυροι’ που άντεξαν μέσα στον χρόνο. Ο Ανδρέας πήγε για πρώτη φορά στη ζωή του στο γήπεδο στη μαγική νύχτα του τελικού του Ευρωμπάσκετ 1987, μαζί με τη Μαργαρίτα Παπανδρέου. Ήταν κι η τελευταία δημόσια εμφάνιση του πρωθυπουργικού ζεύγους. Δεν εμφανίστηκαν ποτέ ξανά μαζί, αφού η Δήμητρα Λιάνη είχε κάνει, ήδη, την εμφάνισή της.
Η νύχτα του θριάμβου της Εθνικής Ελλάδας ήταν μια αποκάλυψη για την πολιτική ηγεσία. Κατάλαβαν τη δυναμική των σπορ, βλέποντας τη λατρεία του κόσμου για τον Νίκο Γκάλη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Φάνη Χριστοδούλου και τα υπόλοιπα παιδιά του Κώστα Πολίτη. Η Μελίνα Μερκούρη, πιο αλέγρα, είδε περισσότερους αγώνες του Ευρωμπάσκετ και όρμηξε στην αγκαλιά του Παναγιώτη Φασούλα, μετά τον θρίαμβο επί της Γιουγκοσλαβίας και την πρόκριση στον τελικό.
Στην εποχή του Κίμωνα Κουλούρη
Άλλαζαν σιγά-σιγά και οι εποχές, με την τηλεόραση να φέρνει ολοένα και περισσότερο τους αθλητές σε prime time, με το μπάσκετ να παίρνει τη σκυτάλη και να εξελίσσεται σε ‘εθνικό σπορ’. Φυσικά, ο αθλητισμός ήταν πάντα ένας κόσμος στον οποίο ακουμπούσε η πολιτική. Ακόμη και το κλισέ “μακριά ο αθλητισμός από την πολιτική” χρησιμοποιούταν (και χρησιμοποιείται) για… πολιτικούς λόγους.
Ο άνθρωπος του ΠΑΣΟΚ στον αθλητισμό, μετά τον εκλογικό θρίαμβο του 1981, ήταν ο Κίμωνας Κουλούρης. Ο πρώτος Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού στην ‘κυβέρνηση της αλλαγής’ οργάνωσε την ‘άλωση’ των ομοσπονδιών, που για δεκαετίες ήταν προπύργιο της δεξιάς. Ναι μεν, υπήρχαν μεμονωμένοι εκπρόσωποι άλλων παρατάξεων, όχι όμως στα πλειοψηφικά σχήματα των διοικήσεων.
Η κυβέρνηση είχε επίσης το δικαίωμα να τοποθετεί ‘αριστίνδην’ συμβούλους σε διάφορες ομοσπονδίες. Κάπως έτσι πήγε στην ΕΠΟ ο Γιώργος Λούβαρης, προσωπικός φίλος του Παπανδρέου. Κυκλοφορεί, μάλιστα σαν ανέκδοτο ότι ο Ανδρέας είχε πει στον Λούβαρη “σε προορίζω για σύμβουλο στην… Επό”. Είπαμε, δεν ασχολιόταν.
Σιγά-σιγά, τα… κάστρα έπεφταν και το ΠΑΣΟΚ άρχισε να κυριαρχεί στις ομοσπονδίες, χρησιμοποιώντας στελέχη και πολιτευτές του. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, ήταν από το λεγόμενο ‘βαθύ ΠΑΣΟΚ’, έπιναν και πίνουν νερό στο όνομα του Παπανδρέου.
- Ο Σωτήρης Αλημίσης κέρδισε τις εκλογές της ΕΠΟ, διαδεχόμενος τον Βασίλη Χατζηγιάννη, που ήταν πρόεδρος για μια δεκαετία (1975-85)
- Ο Γιώργος Κατσιμπάρδης έγινε πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ, διαδεχόμενος τον Φρέντυ Σερπιέρη. Τρία χρόνια αργότερα θα παραδώσει την σκυτάλη στον Στράτο Μολυβά
- Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος ηγήθηκε της παράταξης που επικράτησε στο μπάσκετ και ήταν ο ιθύνων νους της ομοσπονδίας, με πρόεδρο τον ‘υπερκομματικό’ Ζαχαρία Αλεξάνδρου. Το ψηφοδέλτιο ήταν ευρέως αντιπροσωπευτικό, καθώς συμμετείχαν και παράγοντες που προέρχονταν από την αριστερά, άσχετα αν στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε 100%
- Δίδυμο με τον Μιχάλη Μαστρανδρέα, που ανήκε στη συντηρητική παράταξη, έκανε στην ΕΟΠΕ και ο Θανάσης Μπελιγράτης. Από κάποιο σημείο και μετά, πάντως, ασκούσε όλη τη διοίκηση από τη θέση του Γενικού Γραμματέα
- Και ο Δημήτρης Διαθεσόπουλος έγινε ο ‘ισχυρός ανήρ’ του υγρού στίβου. Ακόμη είναι (σαν τον Βασιλακόπουλο, ένα πράγμα)…
Φυσικά, ούτε η ΕΟΑ θα μπορούσε να ξεφύγει από τις δαγκάνες του ΠΑΣΟΚ. Ο Λάμπης Νικολάου, τεχνικός σύμβουλος στο Πολιτικό Γραφείο του Παπανδρέου, ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων από το 1985 έως το 1992. Η θητεία του στην ΕΟΑ, τον έφερε μέχρι την ΔΟΕ.
Από τους ΓΓΑ στους υφυπουργούς
Αρχικά, ο αθλητισμός υπάχθηκε στην προεδρία της Κυβέρνησης. Υφυπουργός ήταν ο Γιώργος Κατσιφάρας, ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και γνωστός για τη ρήση του “αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας”.
Αργότερα, ο αθλητισμός πήγε στο Υπουργείο Πολιτισμού, στο οποίο προΐστατο η Μερκούρη. Κάπως έτσι, όλες οι αρμοδιότητες είχαν μεταφερθεί στον Κουλούρη. Ο πανίσχυρος ΓΓΑ ήταν κοντά στον Παναθηναϊκό του Γιώργου Βαρδινογιάννη, αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να ‘υπαγορεύσει’ τη μετακίνηση του Γιαννάκη στον Άρη (το καλοκαίρι του 1984).