Πέμπτη , 28 Μαρτίου 2024
Τελευταία Νέα

Η ανάγκη για διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού

Η 19η Μαΐου έχει οριστεί εδώ και αρκετά χρόνια από τη Βουλή των Ελλήνων ως ημέρα αφιερωμένη στη γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου από τους Τούρκους.

Γράφει ο Βαγγέλης Σαραντίδης

Ήταν από εκείνες τις αποφάσεις της Βουλής που φανερώνουν ότι, που και που, μπαίνει στην άκρη η πολιτική της ηττοπάθειας –«να τα ᾽χουμε καλά» απλώς με τούς Τούρκους, η οποία έχει διαπιστωθεί ότι, όχι μόνον δεν βοηθά στην καλή γειτνίαση των χωρών μας, αλλά, συνήθως, εκτρέφει τις κατακτητικές βουλές των θεωρουμένων πιο ισχυρών. Στην προκειμένη περίπτωση των Ποντίων, ο καθορισμός της συγκεκριμένης ημέρας, ως ημέρας μνήμης της γενοκτονίας τους, έδειξε στη Μητροπολιτική Ελλάδα, έστω και σ᾽ ένα μικρό βαθμό, ότι υπάρχει ένα σημαντικότατο τμήμα του Ελληνισμού, από τα εκλεκτότερα και γνησιότερά του, πού είναι ο Ποντιακός Ελληνισμός, γεγονός πού οδηγεί, όπως πιστεύουμε σε δύο «καλά» από εθνικής πλευράς:

1) Ισχυροποιεί τη θέση μας απέναντι στα άλλα έθνη, αφού φανερώνει τη διάθεσή μας να μη ρίχνουμε στην πυρά της διπλωματίας ό,τι είναι ζήτημα Ελληνικό: δείχνουμε ότι δεν είμαστε φοβισμένα ανθρωπάκια…


2) Γίνεται γνωστό σε όλους τους Έλληνες ότι ο Ελληνισμός δεν εξαντλείται ακριβώς στα όρια του ελληνικού κράτους, αλλά απλώνεται παντού όπου υπάρχουν Έλληνες. Και μιλάμε για Έλληνες που έχουν ανεπτυγμένα όλα τα στοιχεία του Ελληνισμού: γλώσσα, θρησκευτική πίστη, ήθη και έθιμα, όπως είναι οι Πόντιοι.

Όλοι σήμερα, για παράδειγμα, μετά από επιστημονικές έρευνες πού έχουν γίνει, γνωρίζουμε ότι η Ποντιακή διάλεκτος είναι ίσως ἡ καθαρότερη ελληνική διάλεκτος πού υπάρχει, η οποία διασώζει ατόφια, σε μεγάλο βαθμό μορφές της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Όλοι σήμερα αναγνωρίζουν πόσο βαθύτατα ριζωμένη στην ψυχή των Ελλήνων Ποντίων είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη. Όλοι, επίσης, σήμερα, έχουν διαπιστώσει, μετά μάλιστα και από την προβολή πού έχει γίνει μέσω, κυρίως, της τηλεόρασης, το πόσο εκφράζουν την ελληνική ψυχή τα ήθη και τα έθιμα των Ποντίων: Η παραδοσιακή λύρα, τα τραγούδια τους και ο Πυρρίχειος χορός, αποτελούν ελάχιστα μόνον παραδείγματα.

Με τα δεδομένα αυτά, ο σύγχρονος νεοέλληνας αλλάζει ψυχολογία και νοοτροπία. Αρχίζει να διευρύνεται εθνικά και να νιώθει ότι ο Ελληνισμός δεν είναι ὁ Ελλαδισμός: να θεωρεί, δηλαδή, κανείς, ελληνικό μόνον ό,τι περικλείεται στα όρια του ελληνικού κράτους. Ὁ Ελληνισμός έχει παγκόσμιες διαστάσεις, διότι είναι τρόπος ζωής και κοσμοαντίληψης, κάτω ιδίως από την πνοή της Χριστιανικής Πίστης, που υπάρχει και ζει, όπου βρεθεί γνήσιος Έλληνας. Το αποδεικνύουν οι ανά τον κόσμο όλο ελληνικές κοινότητες, είτε στις ΗΠΑ, είτε στην Αυστραλία, είτε οπουδήποτε. Η παγκόσμια ανάδειξη της 19ης Μαΐου και η ανάγκη διεθνοποίησης αυτού του χρονικού ορόσημου θεωρείται αυτονόητη για κάθε έναν που νιώθει την παγκοσμιότητα αυτή του ελληνισμού, καθώς και για όποιον δεν έχει χάσει τη στοιχειώδη ανθρωπιά του: συμπάσχει κάθε Έλληνας με τον ίδιο τον εξ αίματος Έλληνα αδελφό του που ζει εκτός Ελλάδας, αλλά και κάθε άνθρωπος για τη μαζική και οργανωμένη δολοφονία συνανθρώπων του στον Πόντο της Μικράς Ασίας, που είναι ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός.

Τι έγινε όμως, τότε, ώστε να μιλάμε για γενοκτονία; Γράφει, σχετικά, ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης: «Το 1914 αρχίζουν (από τα νεοτουρκικά επιτελεία) οι μεγάλες διώξεις κατά των Ελλήνων της Ιωνίας και της Ανατολικής Θράκης. Το 1915 γίνεται η γενοκτονία των Αρμενίων με 1,5 εκατομμύρια νεκρούς, ενώ το 1916 αρχίζει η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο με 353.000 νεκρούς, ως το 1923, από έναν πληθυσμό 700.000 κατοίκων». Εξ’ άλλου, σε έγγραφο του Αυστριακού υπουργού Εξωτερικών προς το Βερολίνο αναφέρονται τα εξής: «Η πολιτική των Τούρκων είναι, μέσω μιας γενικευμένης καταδιώξεως του ελληνικού στοιχείου, να εξοντώσει τους Έλληνες, ως εχθρούς του Κράτους, όπως πριν τους Αρμενίους. Οι Τούρκοι εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης των πληθυσμών, δίχως διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης, από τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας, ώστε οι εκτοπιζόμενοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητα και τον θάνατο από πείνα. Τα εγκαταλειμμένα σπίτια των εξοριζόμενων λεηλατούνται από τα τουρκικά τάγματα τιμωρίας ή καίγονται και καταστρέφονται. Και όλα τα άλλα μέτρα, τα οποία στους διωγμούς των Αρμενίων τέθηκαν σε ημερήσια διάταξη, επαναλαμβάνονται, τώρα, εναντίον των Ελλήνων».

Τα ελάχιστα αυτά ιστορικά στοιχεία είναι αρκετά να μας δείξουν το μέγεθος της καταστροφής, αλλά και να μας κινητοποιήσουν να μάθουμε πιο εκτεταμένα την συγκεκριμένη ιστορία, ανατρέχοντας στα διάφορα σχετικά μελετήματα πού υπάρχουν ή και στα σχετικά αφιερώματα που γίνονται κάθε χρόνο, από τους Ποντιακούς συλλόγους και από κάθε φορέα που θέλει να λειτουργεί με ιστορική επίγνωση. Κι είναι ίσως καιρός να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία μας, όχι με τον τρόπο ασφαλώς του ισοπεδωτισμού και της άχρωμης απαρίθμησης γεγονότων, που μας πασάρεται από τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, αλλά με σφαιρικό και ολοκληρωμένο τρόπο, για να έχουμε τις απαραίτητες εκείνες γνώσεις, που θα μας δώσουν την δυνατότητα να καταλάβουμε τι σημαίνει να είναι κανείς Έλληνας.

Πέραν, όμως, από αυτό: θα πρέπει να αναγνωρίσουμε την ιστορική αξία και την ποιότητα του ελληνισμού των Ποντίων, οι οποίοι κατέφυγαν διωγμένοι στην πατρίδα μας, που είναι και δική τους πατρίδα, όπως και των Ποντίων της Ρωσίας και απανταχού της γης, διότι είναι κομμάτι του ίδιου μας του εαυτού. Οι Πόντιοι «ανέβασαν» την πατρίδα μας ερχόμενοι στα όρια της Ελλαδικής Επικράτειας, φέρνοντας μια κουλτούρα δημιουργικότητας, εργατικότητας και κοινωνικής συνοχής, που κυριολεκτικά, την χρειαζόταν ο τόπος μας, εκείνη την ταραγμένη εποχή. Τους οφείλουμε πολλά από αυτά που αντιπροσωπεύει η πατρίδα μας, σήμερα…

Shares