73-38:Η 35άρα του Ολυμπιακού επί του ΠΑΟ μοιάζει βγαλμένη από άλλη ζωή…

20/05/2019 SPORTS

Στις 19 Μάιου 1996, ο Παναθηναϊκός του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, μετά την ξαφνική αποχώρηση του Ντομινίκ Γουίλκινς και ενώ δεν είχε ακόμα καταλαγιάσει ο πυρετός των πανηγυρισμών από την επεισοδιακή κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, με τη νίκη επί της Μπαρτσελόνα με 67-66 που σημειώθηκε ύστερα από κείνο το μνημειώδες μπλοκ του Στόγιαν Βράνκοβιτς, σε μια φάση αλλεπάλληλων αμφιλεγόμενων διαιτητικών αποφάσεων. Ο Ολυμπιακός του Γιάννη Ιωαννίδη είχε μείνει εκτός φάιναλ φορ και υποδεχόταν τον αντίπαλο του με άγριες διαθέσεις για να κατοχυρώσει το τέταρτο σερί πρωτάθλημα.

Το παιχνίδι εξελίχθηκε σε ένα ‘ερυθρόλευκο’ πάρτι. Το 30-12 του πρώτου δεκαλέπτου γίνεται 38-17 και στη συνέχεια 42-17 και οι ‘Πράσινοι’ μοιάζουν με ξεκούρδιστη ορχήστρα. Ο Ολυμπιακός με μπροστάρη τον Ντέιβιντ Ρίβερς και τους Σιγάλα – Τάρλατς, σαν τα κανόνια του Ναβαρόνε να εισβάλλουν όποτε θέλουν στην αντίπαλη άμυνα, δημιουργεί ένα πάρτι που κανείς δεν θέλει να τελειώσει. Πρόκειται για το πάρτι αποχαιρετισμού του Γιάννη Ιωαννίδη, όπως θα αποδειχθεί μερικές ημέρες αργότερα, όταν ο ‘Ξανθός’ θα ανακοινώσει την αποχώρηση του από τον Ολυμπιακό.

Την ίδια εποχή ο Παναθηναϊκός επιχειρεί ένα συνολικό ξήλωμα του ρόστερ, αποδεσμεύοντας Σοκ, Κούουσμα, Βράνκοβιτς, Πετσάρσκι, λέγοντας ένα μεγάλο ‘ευχαριστώ’ στον Παναγιώτη Γιαννάκη, που αποσύρεται από τους αγωνιστικούς χώρους τον Αύγουστο του 1996.

Με Οικονόμου – Αλβέρτη στον πυρήνα του, ο Παναθηναϊκός θα οικοδομήσει μια ομάδα πρωταθλητισμού, η οποία αν και την επόμενη χρονιά θα πέσει ακόμα πιο χαμηλά (5η θέση), θα ολοκληρώσει την αναγέννηση της το 1998, κατακτώντας το πρωτάθλημα, με τους θρυλικούς Μπάιρον Σκοτ – Ντίνο Ράτζα στη σύνθεση της.

Η παραπάνω σύντομη αφήγηση θα μπορούσε να αποτελέσει τον πρόλογο μιας όμορφης ρετρό ιστορίας, για την αλλαγή των σκήπτρων του πρωταθλητή από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό, για μια επική συντριβή που έγινε η πρώτη αφορμή για την σταδιακή αναγέννηση των ‘Πρασίνων’ και φόρτωσε με βενζίνη το ντεπόζιτο του Ολυμπιακού για μια ακόμα θρυλική χρονιά.

Όμως η σημερινή πραγματικότητα, με τις δυο ομάδες να μονοπωλούν την επικαιρότητα όχι για τις επιδόσεις των αθλητών τους, αλλά για τις κόντρες τους εντός δικαστηρίων και συνεδριάσεων του ΕΣΑΚΕ, μόνο θλίψη προκαλεί. Το Σήμερα των μεγάλων του ελληνικού μπάσκετ σε σχέση με το Χθες, μοιάζει να απέχει αιώνες.

Το μακρινό 1995-96 είχαμε δει από την μια πλευρά Τζον Κόρφα, Παναγιώτη Γιαννάκη, Στόικο Βράνκοβιτς, Νίκο Οικονόμου, Φραγκίσκο Αλβέρτη και Ντομινίκ Γουίλκινς, ενώ από την άλλη, ο Ντέιβιντ Ρίβερς είχε απογειώσει με την παρουσία του το απόρθητο οχυρό των μαχητών Φασούλα, Τάρλατς, Σιγάλα, Τόμιτς, Νάκιτς, Παπανικολάου και πολλών ακόμα. Πόσο μακρινή μοιάζει εκείνη η εποχή που δεν ασχολούμασταν με κανέναν υπάλληλο, κανένα στέλεχος, κανένα παράγοντα ομάδας, αλλά κυρίως με τους παίκτες της.

Εκείνα τα χρόνια μπόλιασαν τους σημερινούς τριαντάρηδες – όπως ο γραφών- με αγάπη για το ελληνικό μπάσκετ, οποίο κι αν ήταν το σήμα της εκάστοτε ομάδας που ξεκινήσαμε να υποστηρίξουμε. Απαιτείται επανεκκίνηση του ελληνικού μπάσκετ σε κάθε τομέα, με κάθε μεγάλη ομάδα να παραμένει στην A1, διαφορετικά η αγνή αγάπη για την πορτοκαλί μπάλα θα ξεθωριάσει και θα γίνει γραφική, σαν τα πάρτι του Παλιού ΠΑΣΟΚ του Ορθόδοξου.

CONTRA

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου...