Από το 2011, η κυβέρνηση Ομπάμα, έχοντας στραμμένο το βλέμμα στην Κίνα, ακολούθησε μια πολιτική εξισορρόπησης προς την Ασία. Παρόλο που η διοίκηση Τραμπ επιχείρησε να ακολουθήσει διαφορετική τακτική,, μια ματιά στη στρατηγική εθνικής ασφάλειας του 2017 δείχνει ότι η έμφαση στην Ασία, τη Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν παραμένει.
Πιθανώς ο Πρόεδρος Τραμπ έχει ενημερωθεί ότι οι ευρωπαϊκές αμυντικές δαπάνες αυξάνονται από το 2014 και ότι ο στόχος του 2% του ΑΕΠ για τις αμυντικές δαπάνες δεν είναι δεσμευτικός. Παραμένει ένας στόχος που πρέπει να επιτευχθεί μέχρι το 2024 και ίσως αρκετά μέλη της Συμμαχίας να μην μπορέσουν να ανταποκριθούν.
Η εσφαλμένη εκτίμηση για επίτευξη αυτού του στόχου δεν απορρέει, συνεπώς, από παρεξήγηση, αλλά από αυτό που φαίνεται να είναι μια υπολογιζόμενη στρατηγική διακοπής του είδους που εφαρμόζεται ήδη σε άλλους τομείς της διεθνούς τάξης, και συγκεκριμένα στο εμπόριο και το περιβάλλον.
Αυτό που απουσιάζει μέχρι στιγμής είναι μια εξήγηση γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες επιθυμούν να διαταράξουν τη Συμμαχία, η οποία για τις ΗΠΑ αποτελεί το πιο σημαντικό επίτευγμα της ιστορίας της.
*Άρθρο του James Dobbins στο rand.org, βετεράνου διπλωμάτη που πρόσφατα υπηρέτησε ως ειδικός εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών για το Αφγανιστάν και το Πακιστάν.